Asset Publisher
Pomniki przyrody
Dąb Chrobry
Dąb Napoleon
Dwunożna sosna spod Przewozu
W lasach Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Zielonej Górze znajduje się 446 pomników przyrody, w tym 31 pomników powierzchniowych, o łącznej powierzchni 95,88 ha.
W formie pomników przyrody chronione są pojedyncze drzewa, grupy drzew, aleje, głazy oraz niewielkie obszary w formie tzw. powierzchniowych pomników przyrody. Chronią one np. kolonię czapli siwej w Nadleśnictwie Krosno, bogate stanowiska długosza, dziewięćsiła bezłodygowego, rosiczek, widłaków oraz storczyków. Ochroną tą objęte są również najcenniejsze przyrodniczo torfowiska oraz fragmenty dąbrów i borów sosnowych - np. „Tańczące Sosny" w Nadleśnictwie Sulechów oraz „Leśne Kandelabry" w Nadleśnictwie Krzystkowice. Na terenie Leśnego Kompleksu Promocyjnego „Bory Lubuskie" ochroną w formie powierzchniowego pomnika przyrody „Bór Suchy" objęto drzewostan sosnowy w wieku prawie 200 lat.
Najcenniejsze okazy dendroflory:
Najbardziej znane spośród zielonogóskich pomnikowych drzew to najstarszy w Polsce dąb szypułkowy – Chrobry, najgrubsza w kraju sosna – Waligóra, najstarszy i najgrubszy w Polsce wiąz szypułkowy.
Lasy Zielonogórskie są miejscem występowania niezwykle cennych okazów dendroflory. Są to bowiem najstarsze i najgrubsze osobniki w Polsce (Pacyniak 1992), reprezentujące kilka gatunków drzew. Najbardziej znane spośród nich to najstarszy w Polsce dąb szypułkowy – Chrobry, najgrubsza w kraju sosna – Waligóra, najstarszy i najgrubszy w Polsce wiąz szypułkowy, rosnący w Komorowie koło Gubina. Do niedawna w zielonogórskich lasach rósł najgrubszy dąb szypułkowy w Polsce – Napoleon, jednak w wyniku barbarzyńskiego podpalenia uległ całkowitemu zniszczeniu.
Poniżej przedstawiamy opisy najciekawszych lubuskich matuzalemów:
„CHROBRY" – to najstarszy dąb szypułkowy w Polsce. Jest to drzewo z pniem w kształcie nogi słonia. Obwód drzewa wynosi 992 cm, wysokość 29 metrów, a wiek został określony na 750 lat. Korona drzewa charakteryzuje się jeszcze dużą żywotnością. Dąb rośnie w pobliżu wsi Piotrowice przy drodze ze Szprotawy do Przemkowa, na gruntach leśnych Nadleśnictwa Szprotawa. Przed wojną drzewo to nosiło nazwę Wielkiego Dębu (niem. Grosse Eiche) i było wymieniane we wszystkich ważniejszych publikacjach omawiających przyrodę Dolnego Śląska, przeważnie autorstwa Theodora Schube.
„WALIGÓRA" – to najgrubsza sosna zwyczajna w Polsce o obwodzie 625 cm. Drzewo posiada osiem rozłożystych konarów i powstało prawdopodobnie ze zrośnięcia kilku osobników. Rośnie na terenie Leśnictwa Klemsko w Nadleśnictwie Sulechów, w pobliżu drogi z Sulechowa do Poznania, nieco w głębi lasu (po prawej stronie drogi). Pokrój drzewa wskazuje, że rosło ono dawniej na otwartej przestrzeni, prawdopodobnie na skraju pola, które po wojnie zostało zalesione.
„NAPOLEON" – był najgrubszym dębem szypułkowym w Polsce. Obwód tego kolosa wynosił według ostatnich pomiarów 1.052 cm, a wiek był szacowany na 650 lat. Drzewo to rosło na terenie Leśnictwa Zabór w Nadleśnictwie Przytok na skarpie stanowiącej krawędź doliny Odry. Już przed wojną dąb ten opisywany był w licznych opracowaniach dotyczących przyrody i dendroflory Śląska. W 1920 roku drzewo otrzymało nazwę badacza przyrody Śląska - Theodora Schube. W okresie powojennym dąb uzyskał nową nazwę – Napoleon. W latach 80. i 90. XX w. został poddany kilkukrotnej konserwacji. Wewnątrz pnia znajdowała się dziupla, w której mieściło się kilkanaście osób. 15 listopada 2010 roku w wyniku pożaru, który rozprzestrzenił się z ogniska zapalonego wewnątrz pnia, dąb uległ całkowitemu zniszczeniu.
